Struikaster

Baccharis halimifolia


© Rutger Barendse

Ecologie & verspreiding
Struikaster kan op zowel zand, grind en niet te zware klei groeien, is heel bestand tegen zoute invloeden en windbestendig. Dat was de reden waarom de oorspronkelijke West-Amerikaanse soort vroeger op vele plaatsen in West-Europa langs de kust is aangeplant. De plant is verwilderd en staat tegenwoordig op vloedmerken, in periodiek onderlopende graslanden, op hoge kwelders, in duinen en op stranden, op opgespoten terreinen en in braakliggende akkers. Deze verwildering heeft in Spanje en Frankrijk al problemen veroorzaakt, ze is in België duidelijk in opmars en heeft ook Nederland al bereikt. Ze staat hier al sinds 2003 op primaire duintjes bij Goeree. De zaadproductie van deze tweeslachtige soort is enorm en de lichte zaden kunnen door de wind ver verspreid worden. Struikaster dringt niet alleen natuurgebieden binnen maar heeft ook andere vervelende eigenschappen. Het stuifmeel kan aanleiding geven tot allergische reacties, de zaden en de bladeren zijn giftig en zelfs dodelijk voor schapen. Sinds 2016 staat de soort op de EU-Unielijst met invasieve exoten. Dit houdt onder meer in dat de soort binnen de EU niet meer mag worden verhandeld en dat lidstaten verplicht zijn om in de natuur aanwezige populaties op te sporen en indien mogelijk te verwijderen. Is verwijdering niet meer mogelijk dan dient de soort dusdanig beheerd te worden dat verdere verspreiding zoveel mogelijk wordt voorkomen.
Familie: Asteraceae
Groep: tweezaadlobbigen (bloemplanten)
Status: exoot (na 1900 verwilderd of aangeplant)
Zeldzaamheid: zeer zeldzame soort
Ecologische groep: voedselrijke ruigten
© 2024  FLORON
Ga naar de volledige website