Laurierkers is een forse, altijdgroene, uit Zuidoost-Europa en Turkije afkomstige, struik met grote glimmende bladen en in de herfst zwarte bessen. Laurierkers is een geliefde tuinplant en wordt vooral veel in heggen aangeplant. Er zijn tientallen cultivars in de handel. De laagblijvende, smalbladige cultivar ‘Otto Luyken’ wordt vaak aangeplant in stedelijke beplantingen. Alhoewel de bladen vanwege de blauwzuurverbindingen behoorlijk giftig zijn worden de bessen graag door vogels gegeten, die daarmee zorg dragen voor verspreiding van de zaden. De eerste gedocumenteerde waarnemingen van verwildering dateren van rond 2000, midden in een periode (1998-2002) met relatief milde winters. De recente verwildering wordt daarom wel in verband gebracht met klimaatverandering. Sindsdien duikt ze meer en meer op in voedselrijke bossen. 

Laurierkers lijkt sterk op “Portugese laurierkers” (Prunus lusitanica), die ook regelmatig in tuinen te vinden is en inmiddels ook verwildert. Laurierkers is van "Portugese laurierkers" te onderscheiden door een gladde of onduidelijk gekartelde/gezaagde bladrand. Bij ''Portugese laurierkers" is de bladrand duidelijk gezaagd en vaak enigszins gegolfd. De bladsteel is 1,5-2,5 cm lang (tot ± 1 cm bij Laurierkers) en bladsteel en knoppen zijn roodbruin (groen bij Laurierkers). De bladtop is bij "Portugese laurierkers" meer toegespitst en bij Laurierkers spits. Bij "Portugese laurierkers" ontbreken de kliertjes ter weerszijden van de hoofdnerf. Een ander verschil is dat de bloeiwijze van Laurierkers met (8)10-25(28) cm ongeveer even lang is als de bladen. Bij ''Portugese laurierkers" is de bloeiwijze 7-15 cm lang en meestal (maar niet altijd!) langer dan de bladen. Vegetatief lijkt de "Portugese laurierkers" sterk op Amerikaanse vogelkers, maar dan wintergroen.