Ecologie & verspreiding
Laksteeltje is een klein, éénjarig grasje van open, brakke, matig voedselrijke bodems. Dit zijn bijvoorbeeld zandkopjes in de overgangszone tussen schorren en duinen die ’s winters onderlopen en ‘s zomer opdrogen. Dit is een streng milieu want bij het opdrogen neemt het zoutgehalte sterk toe; weinig soorten kunnen zich onder zulke condities handhaven. Verder kan ze in het kustgebied tussen straatstenen voorkomen. In Nederland is Laksteeltje voor het eerst in 1937 op Texel gevonden. Sindsdien komt ze verspreid in het kustgebied voor, met “bolwerken” op de Waddeneilanden en Zeeland. Laksteeltje is niet algemeen, maar er lijkt geen gevaar te zijn voor verdwijning uit Nederland. Ze staat dus niet meer op de Rode lijst. Laksteeltje kan op een ondermaats, stijf exemplaar van Engels raaigras lijken. Bij laksteeltje ontbreken echter de oortjes aan de bladeren. Verder krijgt de stengel bij aanhoudende droogte een roodglanzende kleur, een verschijnsel waaraan Laksteeltje haar naam dankt.
CC-BY-SA 3.0 Hans Backx, 2014 |
Ecologiebron: Wilde-planten.nl / Klaas DijkstraBodemZonnige, open plaatsen op droge tot soms vochtige, brakke, matig voedselrijke, vaak omgewerkte grond (zand en stenige plaatsen).
GroeiplaatsZeeduinen (duintjes op groene stranden, op de overgang van kwelder naar duin), hoge kwelders (schorren), zeedijken, soms tussen straatstenen nabij de kust (voetpaden, parkeerterreinen en wegranden), muurtjes, klifkusten, rotskusten en vastgelegde kiezelstranden.
Verspreidingbron: Wilde-planten.nl / Klaas DijkstraNederlandZeer zeldzaam langs de kust in het Waddengebied en in Zeeland.
VlaanderenZeer zeldzaam in het kustgebied.
WalloniëNiet in Wallonië.
WereldKustgebieden van Noord-Afrika, het Middellandse Zeegebied, Zuid- en West-Europa. Noordelijk tot op de eilandengroepen voor de Schotse kust en noordoostelijk tot in het Nederlandse Waddengebied.
LiteratuurGoetghebeur, P. (1977)
Catapodium marinum (L.) C.E. Hubbard, nieuw voor de Belgische flora.
Dumortiera 7-8: 64-64
Jansen, P. (1951) Gramineae.
Flora Neerlandica : 7-274
Meer, H. van der (2009) Scheveningse Laksteeltjes.
FLORON-nieuws 11: 8-8
Ooststroom, S.J. van & Th.J. Reichgelt (1962)
Catapodium marinum (L.) Hubbard. (Korte meded.).
Gorteria 1: 48-48
Visser, A. de (1962)
Catapodium marinum (L.) Hubbard ook op Walcheren.
Gorteria 1: 60-61
Visser, A. de (1968) Vondsten op Walcheren (Korte meded.).
Gorteria 4: 133-133
Visser, A. de (1959) Catapodium marinum in Nederland.
De Levende Natuur 62: 164-168
Visser, A. de (1959) De Levenscyclus van Catapodium marinum (L.) Hubbard.
Acta botanica neerlandica 8: 40-42
Westhoff, V. & C.G. van Leeuwen (1962)
Catapodium marinum (L.) Hubbard,
Scirpus planifolius Grimm en
Trifolium micranthum Viv. op Goeree.
Gorteria 1: 33-38
Zwaenepoel, A., M. Leten & G. Rappé (1994) Verspreiding, syntaxonomie en ecologie van
Catapodium marinum (L.) C.E. Hubbard en
Sagina maritima G. Don aan de Belgische kust.
Dumortiera 58-59: 28-41
Pagina's in standaardwerkenAtlas van de Nederlandse Flora 1:
79Heukels' Flora van Nederland, 23e ed.:
216Heukels' Flora van Nederland, 24e ed.:
266Nederlandse Oecologische Flora 5:
87deze soort in de Zadenatlas van Nederland Beschrijvingbron: Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra Stengels De stengels liggen op de grond of zijn opstijgend. Laksteeltje vormt polletjes.
Bladeren De onderste bladscheden zijn vaak glanzend diep paars.
Bloemen Tweeslachtig (een bloem met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen). De bloeiwijze is niet vertakt of onderaan een beetje vertakt. De bloeiwijze bestaat uit in 2 rijen geplaatste zittende of zeer kort (tot 2 mm lang) gesteelde aartjes. De as van de bloeiwijze is zigzagsgewijs heen en weer gebogen, vooral aan de rugkant. Het onderste kelkkafje is 2 tot 3 mm lang. Het bovenste kelkkafje is 2 tot 3½ mm lang.
Vruchten Een graanvrucht. Eenzaadlobbig (kiemend met één kiemblaadje).
Trend van de soort
Indexcijfer (1990=100) voor deze soort.
© NEM(CBS & FLORON) 2019
Soms fluctueert het aantal sterk. Hoe vloeiender de lijn, des te betrouwbaarder de grafiek.
Bloeiperiode
© FLORON gebaseerd op waarnemingen van bloeiende planten in de periode 2000-2019